اللهم اشف کل مریض

شاید بعد گذر از این روزا بیام و خاطرات سفر کربلای امسالمو بنویسم...

که کربلایی شدنم امسال بازم معجزه بود...همه چی دست به دست هم داد تا بازم برای چهارمین بار طلبیده بشم....و اون دوسالی که نشد برم رو امام رضا برام جبران کرد.... اصلا بخاطر همین، برای تشکر از شما هست که دلم پرپر مشهدت شده... بخاطر تمام این سالایی که راهی کربلام کردی.....

در خودم گم شده ام

آه بگو راه کجاست

خسته ام از شب پر ابر

بگو راه کجاست؟!..

پ. نوشت:دلم زیارت میخواد اما دستم بسته س.... دستمو بگیر ضامن آهو.... کجا پامو کج گزاشتم ک اینجوری بحال خودم رها شدم.... ک اذن ی دیدارو نمیدی

پ. نوشت دو:دندون درد این وسط حکمتش چیه...

پ. نوشت سه: نوشته بود:

با غمت گاهی نباید ساخت، باید گریه کرد.....اما کاش با گریه درست میشد....:(

دل کوچکی داری و غمهایی بزرگ
چاره ای نداری جز این که غمت را جاهای دیگر پنهان کنی مثلا ته چشم هایت،پشت خنده هایت، در سکوت ناگهانت، در گریه های دور از چشم...
عیبی ندارد اگر آغشته ای به اندوه،کسی ابر را سرزنش نمیکند اگر تیره باشد و نبارد...

بهش گفتم:

خستگانت را شکیبایی نماند

یا دوا کن یا بکُش

و چی میشه که دوا کنی.... اللهم اشف کل مریض...